Onlangs begeleidde ik een Bosbad in het Ockenburgse Bos. En omdat het een mooie herfstdag was, kon het wat drukker zijn in het bos dan anders, dat wist ik. Achteraf bleek dit een 'understatement' doch ook een belangrijke les.
Zoals bij elk bosbad dat ik begeleid ga ik ruim tevoren 'op verkenning' om te beoordelen of de locatie/wandeling die ik op het oog heb, op dat moment ook echt geschikt is. Ligt er afval wat ik nog even op moet ruimen? Wordt er toevallig onderhoud gepleegd op de locatie? Is het er rustig genoeg?
Dat leek zo te zijn; het zag er goed uit.
Na de introductie, gingen we op weg naar de beoogde plek in het bos.
Het bosbad begon heerlijk rustig, wat heel prettig is bij het wakker maken van alle zintuigen; een geleide meditatie die de deelnemers ontvankelijker maakt voor de interactie met de natuurlijke omgeving.
En daarna kwamen de uitdagingen een voor een in rap tempo voorbij.
Eerst een groep spelende, luidruchtige kinderen die langsliep, opgevolgd door twee nieuwgierige wandelaars die, toen ze ons zagen kijken naar een mooie paddenstoel, vroegen wat we aan het zoeken waren.
Nadat ik ze duidelijk had gemaakt dat we 'in stilte' waren en ze, zich verontschuldigend, vertrokken, kwam de volgende uitdaging voorbij.
Een groep sportievelingen deed vlakbij onze plek hun cooling down-oefeningen terwijl op de achtergrond het geluid van een bladblazer opdoemde.
Ik merkte bij mezelf dat de spanning en ook de irritatie begonnen te stijgen. Waarom maken mensen altijd zoveel geluid?!
Ik besloot het bosbad te 'verplaatsen naar een rustigere plek, een klein stukje verderop.
Het was een goede beslissing want daar was het veel rustiger op dat moment; we konden verder waar we gebleven waren.
Tegelijkertijd besefte ik dat dit een hele mooie les voor mezelf was. Ik moet leren omgaan met ongewenste geluiden en ze als onderdeel van mijn omgeving gaan accepteren. Het is bijna nergens meer echt stil; een voor mij moeilijk te verteren situatie.
Maar ik weet ook dat, mocht het bosbad zo verstoord worden dat de deelnemers (en ik) belemmerd worden in het aangaan van de verbinding met de natuur, er altijd een stukje verderop weer rust te vinden is. Wat een fijn gevoel!
Ik moet zeggen dat ik dankbaar ben dat steeds meer mensen de weg naar het bos en de natuur vinden, want dit draagt bij aan waardering en zorg voor onze natuurlijke omgeving.
Maar mag het ietsje stiller alsjeblieft?
Comments