Deze blog heeft helemaal niets met buiten zijn te maken. Of met natuur of met kamperen of vakantie.
Deze blog gaat over communicatie.
Er moet me namelijk iets van het hart en ik ben zo benieuwd of meer mensen dit herkennen.
Het valt me steeds vaker op dat veel mensen op zichzelf zijn gericht. En begrijp me goed, ik ben de eerste die zegt dat je jezelf op nummer één zet omdat het jouw leven is en jij het met je tijd en jezelf zo fijn mogelijk moet hebben.
Ik bedoel dat mensen veel praten en vertellen over zichzelf.
Ik vraag soms verder door, vanuit een interesse die ik van nature heb en mijn coachingsopleidingen hebben dit nog meer aangewakkerd.
Vaak hoor ik de leukste verhalen over belevenissen in het weekend, de ruzie met ouders, de vakantieplannen, jeugdverhalen, waarom er bepaalde keuzes worden gemaakt, wat de kinderen hebben uitgespookt, problemen met echtgenoten en noem maar op!
Ik herken mijzelf soms ook in bepaalde onderwerpen en ik geniet oprecht van deze openhartigheden.
Wat me opvalt is dat de persoon in kwestie vaak na het gesprek zichtbaar blij en opgewekt is en het lijkt dat dat komt omdat er eindelijk iemand heeft geluisterd. Ik vind dat heel erg mooi om te zien.
Maar….. wat ik soms merk is dat het bij eenrichtingsverkeer blijft. Er komt geen wedervraag. Er lijkt geen interesse te zijn in het verhaal van de ander.
En dan vraag ik mezelf tegelijkertijd ook af of het nodig is dat ik die wedervraag krijg. Moet ik zelf ook zo nodig mijn ei kwijt? En hoe komt dat dan?
En als ik naar mezelf kijk. Ik heb gemerkt dat ik het zelf soms ook doe bij mensen die heel dicht bij me staan. Als ik eenmaal op dreef ben, ben ik ook niet meer te stoppen en ik ratel maar door.
Wat zou de reden zijn dat het voor ons zo fijn voelt als er naar ons wordt geluisterd en dat we op dat moment alleen oog hebben voor ons eigen verhaal?
Is het zo dat we zo slecht luisteren naar elkaar dat we, als we iemand treffen die dat wel doet, helemaal los gaan?
Ik las in een wetenschappelijk stuk de volgende zin: “Het gaat 'tegen onze neiging in' om te luisteren, maar soms kun je jezelf wel expliciet voornemen: nu ga ik het niet over mezelf hebben. Hou je gewoon in. En train jezelf in het stellen van vragen. Want als je anderen laat vertellen, dan krijg je die verbinding. Bovendien leer je iets nieuws als je anderen hoort praten, en niet als je jezelf hoort vertellen.”
En dat is precies wat ik hierbij voel. De verbinding ontbreekt als niet iedereen kan delen wat hem of haar bezighoudt.
Het zit blijkbaar niet in onze natuur om te luisteren doch het is wel te trainen en het zal uiteindelijk een dieper, waardevoller contact opleveren.
Dat helpt!
Comments