Oooooh, wat gaat de tijd snel als het leuk is! Ik heb het zo naar mijn zin.
Wat een leuke mensen heb ik getroffen hier in Frankrijk en die vakantiesfeer tijdens werktijd bevalt zoals elk jaar heel goed.
Voor wie de omgeving van St Jean de Monts niet kent: als je mooie bossen, prachtige duinen en een heerlijk strand wilt proeven, ga erheen!
De energie die hier hangt is heerlijk rustgevend en de Atlantische Oceaan is heerlijk maar soms ook levensgevaarlijk, om in te zwemmen.
Ja, dat zeetje wordt denk ik nog wel eens onderschat hier en ik heb hem vorige week op zijn gevaarlijkst gezien denk ik.
Het was springtij, hoger dan normaal opkomend water en een flinke wind. Dat zorgde voor golven van soms 2 meter hoog. En niet alleen dat: de duw- en trekkracht was enorm!
Ronald en ik stonden tot onze knieën in het water en konden ons een paar keer niet eens staande houden.
Van één golf schrok ik zo ontzettend (we werden allebei omgegooid en moesten supersnel weer op zien te staan om niet in zee getrokken te worden) dat ik er direct-en Ronald onder dwang-uit ben gegaan.
Ik dénk dat het een waarschuwing van de oceaan was...zoiets van: bij de volgende golf neem ik je mee naar Atlantis.
Ik wil Atlantis best zien en ik gun het Ronald ook maar nu nog even niet!
De rust in de zee is inmiddels weer teruggekeerd en nu zit ik in de laatste 3-4 weken van mijn verblijf hier.
Er zijn nog een flink aantal families in mijn leuke huisjes dus de demontage kan ik nog niet starten. En er zijn vriendinnen op bezoek, zo leuk!
Ik wil niet weg, ik wil hier blijven. Dit is zó op mijn lijf geschreven (het buiten werken en de vrijheid in zo een groot land met zoveel natuur) dat ik nu aan het nadenken ben over mijn toekomstmogelijkheden.
De uitkomst zal wel weer verrassend zijn. Maar naar huis kom ik wel hoor....
Wordt vervolgd.
Comments